تو که سرمست و پریشانی و شوریده سری

بکن از کلبه ی ویرانه ی ما هم گذری

بزن ای عاشق دیوانه به دیوانه سری

به خدا از من دیوانه تو دیوانه تری

صنما زلف پریشان تو را شانه منم

که به شب مست و پریشان در میخانه منم

همه دانند در این شهر که دیوانه منم

که منم شهره به شیدایی و بیدادگری به خدا از من دیوانه تو دیوانه تری

نگرانم صنما سیر ز جانم نکنی

نگرانم که فدای دگرانم نکنی

نگرانم که تو رسوای جهانم نکنی

نگر افتاده ز عشق تو به جانم شرری

به خدا از من دیوانه تو دیوانه تری

صنما کشتی دل را به گل انداخته ام

صنما با خم ابروی کجت ساخته ام

من دیوانه از آن رو به تو دل باخته ام

که تو هم همچو من از خویش نداری خبری

به خدا از من دیوانه تو دیوانه تری